ماندولين
این ساز گاهی در ارکسترهای اپرایی به کار رفته است مانند اپرای اتللو اثر وردی. آنتونیو ویوالدی یک کنسرتو برای یک ماندولین ( کنسرتو در ر ماژور اپوس ۶ شماره ۳ ) و دو کنسرتو برای دو ماندولین ساختهاست. موتسارت در اپرای دون جوان از آن استفاده کردهاست و بتهوون نیز چند سوناتین برای آن نوشتهاست، پاگانینی هم چند سرناد برای این ساز با همراهی گیتار ساختهاست.
شکل ماندولین اشک مانند، دایرهای و یا تخممرغی است و سوراخ صدای آن میتواند شبیه F یا دایرهای شکل باشد، دسته آن پردهگذاری شده و قسمت پشتی آن یا مسطح و یا دایرهای شکل است.
معمولترین شکل کوک این ساز همانند ویلن از بم به زیر به صورت سل-ر-لا-می است. این ساز توانایی تولید صداهای طولانی که از ویلن تولید میشود را ندارد و این مشکل به وسیله نواختن ترمولو(همان تکنیکی که در تار و سه تار به آن ریز گفته میشود) برای نواختن آکوردها و نتهای طولانی حل شده است.